L-Tryptophan

Aminokwasy są materiałem budulcowym białek. Zwierzęta (trzoda chlewna, drób) w okresie wzrostu potrzebują aminokwasów do budowy tkanki mięśniowej (białka organizmu). W skład białek organizmów żywych wchodzi łącznie 20 aminokwasów. Organizmy zwierząt nie mają zdolności syntetyzowania dziewięciu spośród tych aminokwasów (zwanych aminokwasami egzogennymi). Oznacza to, że niezbędne jest ich dostarczanie z paszą. Pozostałe aminokwasy mogą być syntezowane przez zwierzęta z białka zawartego w paszy. Oprócz funkcji budulcowej aminokwasy są również niezbędne do wielu funkcji organizmu, takich jak prawidłowy rozwój narządów i optymalne działanie układu odpornościowego.

Koncepcja białka idealnego

Aminokwasy egzogenne nie są wytwarzane przez organizm i dlatego muszą być dostarczane wraz z paszą. Jeśli podaż nie zaspokaja zapotrzebowania organizmu zwierzęcia na jeden z aminokwasów egzogennych, jest on określany jako aminokwas limitujący. Taki limitujący aminokwas ogranicza potencjalny wzrost zwierząt. Jeśli zapotrzebowanie na aminokwas limitujący zostanie pokryte w paszy, kolejny aminokwas staje się aminokwasem limitującym (drugi limitujący aminokwas, trzeci limitujący aminokwas itd.). Z tego względu należy dokładnie określić zapotrzebowanie zwierząt na poszczególne aminokwasy egzogenne, aby móc dostarczać ich odpowiednie ilości w paszy. Jest to tzw. koncepcja koncepcja białka idealnego. W praktyce pierwszym aminokwasem ograniczającym jest lizyna. Dlatego zapotrzebowanie na poszczególne aminokwasy egzogenne jest zawsze wyrażane w stosunku do lizyny.

Aminokwasy mogą być dostarczane zwierzętom w materiałach paszowych (zbożach, śrucie sojowej itp.). Skład aminokwasowy (stosunek aminokwasów egzogennych do lizyny) w białkowych środkach żywienia zwierząt nie odpowiada ściśle zapotrzebowaniu organizmu (koncepcji białka idealnego). Białka roślinne zwierają za niskie poziomy pierwszych limitujących aminokwasów. Gdyby wszystkie aminokwasy egzogenne miały być dostarczane za pośrednictwem materiałów paszowych, w żywieniu należałoby stosować bardzo wysoki poziom białka ogólnego. W takiej sytuacji białko nie jest wykorzystywane w całości, a jego nadmiar jest wydalany. Nadwyżka białka ma niekorzystny wpływ nie tylko na zdrowie zwierząt (jest wykorzystywana przez bakterie chorobotwórcze w jelicie grubym, co może powodować zaburzenia jelitowe), ale także na środowisko naturalne (wydalanie azotu).

Niska zawartość białka ogólnego, optymalne zaopatrzenie w aminokwasy

Optymalne żywienie oznacza zbilansowanie zapotrzebowania na aminokwasy w celu zaspokojenia wszystkich potrzeb zwierząt. Jednocześnie chcemy, aby zawartość białka surowego w paszy była jak najniższa, ponieważ sprzyja to optymalnej zdrowotności zwierząt i pomaga chronić środowisko naturalne. Cel ten można osiągnąć, stosując aminokwasy paszowe. Te wolne aminokwasy umożliwiają producentom dostarczanie w diecie poszczególnych aminokwasów w odpowiednich ilościach, zaspokajając potrzeby zwierząt we wszystkich etapach życia. Zawartość białka surowego może być utrzymywana na bardzo niskim poziomie, który sprzyja zdrowiu zwierząt i jest korzystny dla środowiska.

Określenie zapotrzebowania zwierząt

Prowadzone są szeroko zakrojone badania, których celem jest dokładne ustalenie zapotrzebowania organizmów zwierząt na poszczególne aminokwasy egzogenne. Wielkość zapotrzebowania zależy od gatunku (trzoda chlewna, drób) oraz etapu życia zwierzęcia. Istnieją znaczące różnice pod względem zapotrzebowania na aminokwasy u prosiąt, tuczników oraz loch karmiących. Na wielkość zapotrzebowania wpływają także inne czynniki, na przykład zdrowotność zwierząt. 

Aminokwasy paszowe

  • L-lizyna – wiodący aminokwas
  • L-treonina – równowaga żywieniowa w praktyce
  • L-tryptofan – kluczowy składnik pokarmowy warunkujący wzrost i pobranie paszy
  • L-walina – uwolnij potencjał swojej paszy